Małgorzata Rejmer w dziesięciu opowiadaniach zawartych w „Ciężarze skóry” pochyla się nad zagadnieniami przemocy i traumy. Bohaterowie tu występujący pochodzą z różnych klas społecznych i miejsc na świecie. Łączy ich niewątpliwie życie w zagrożeniu lub odrętwieniu w ciele, w wyniku braku bezpiecznej przestrzeni. Ich prymarnym, pierwotnym zapatrywaniem na siebie jest fakt, że nie są wystarczający. Są marginalizowani, dehumanizowani. Posiadają wyrwy w sercach, które nie sposób zacerować. Denuncjują się od siebie. Lęki, fascynacje, pragnienia i obsesje materializują w dziki, często abstrakcyjny, nieakceptowalny dla wielu sposób. Towarzyszy im zwierzęcy strach. Powidoki tragicznych wspomnień, koincydencja człowieka z naturą i wydarzenia suicydalne oddziałują na psyche. Niejednorodny język, zabawa konwencjami i formą pochłaniają uwagę czytelnika. Małgorzata Rejmer eksponuje panoramę bolesnych i niestety uniwersalnych wydarzeń. Kreśli zdania o zdestabilizowanym systemie rodzinnym. O toksycznej męskości. To przenikliwe spojrzenie na ludzką naturę. Werbalizuje o mechanizmach traumy, dziedziczeniu ich. Na uwagę zasługuje zindywidualizowany język bohaterów, realistyczny portret trudnej miłości, rosyjski fatalizm i katastrofalne skutki braku otulenia ciał astralnych. Historie rozsmakowane w wybornej metaforze. Niewątpliwym atutem tych wielopłaszczyznowych i zróżnicowanych opowiadań jest możliwość rozpatrywania ich przez różne konteksty oraz wskazanie, że przemoc nam spowszedniała. Autorka zaserwowała pejzaż emocjonalnej niemocy i nieprzewidywalne zwroty akcji. Teksty „Mój księżyc ma zielone oczy” i „Serce syreny” nadal we mnie pracują. To było doświadczenie drenujące energetycznie, niewygodne, spowite niepokojem i egzystencjalizmem. Mogłabym godzinami rozprawiać nad wartością płynącą z wycyzelowanych słów. Zdania nasiąknęły ogromem emocji, które długi czas rezonują w trzewiach po przeczytaniu. Wydanie przepiękne. Faktura okładki-złoto.

Zbiory opowiadań nigdy nie są moim pierwszym wyborem czytelniczym, ale od czasu do czasu próbuję się do nich przekonać. "Ciężar skóry" Małgorzaty Rejmer jest prozą tak gęstą, tak mięsistą, że krótka forma w tym przypadku jest zaletą, umożliwiającą odpowiednie dawkowanie treści. W "Ciężarze skóry" wszystko idealnie ze sobą koresponduje – tytuł z okładką, okładka z treścią. A treść jest niepokojąca, mroczna, pełna cierpień i niepokoju. Oprócz świetnego języka proza Małgorzaty Rejmer może zachwycać ogromem empatii, a sama autorka – umiejętnością obserwacji. Choć historie zawarte w opowiadaniach są rozmaite, a bohaterów różni płeć, pochodzenie, doświadczenia, to opowieści łączy ból, który w sobie noszą. Nie ma znaczenia, czy ma swoje źródło w powojennej traumie, samotności, stracie, chorobie – w wykonaniu Małgorzaty Rejmer ból jest wręcz namacalny. "Ciężar skóry" to proza, która nie idzie na żadne ustępstwa. Opowiadania wymykają się realizmowi oraz wszelkim oczekiwaniom czytelnika, a brutalność miesza się w nich z ogromnymi pokładami wrażliwości. Pomimo moich uprzedzeń do krótkich form, muszę przyznać, że ten zbiór naprawdę robi wrażenie.

Ten zbiór nie sposób nikomu polecić, bo jakże zachęcić czytelnika by sięgnął po dzieła naznaczone okrucienstwem i bólem, pełne smutku i cierpienia i sprawić by się zachwycił? Otóż musimy sami zadecydować, czy pragniemy poczuć aż po opuszki palców ten niezmierzony ciężar - ciężar skóry. Bohaterowie nie czują się dobrze w swoim ciele, przygniata ich nadmiar blizn i zadanych ran, kaleczą swoje ciało, nachodzą myśli samobójcze, a niektórzy tęsknią za bliskimi do tego stopnia, że zamieniają się w fantastyczne istoty. Uwierać nas będzie krzywda dziecka czy samotnej nastolatki szukającej aprobaty i uwagi własnej matki. Przygniecie nas zło w czystej postaci. Rozpacz bohaterów ukazano beż zbędnego dramatyzowania, tym silniej oddziałuje na naszą wyobraźnię, przydusza, łapie za gardło. Klimatem nieco oniryczne i niepokojące. "Mój księżyc ma zielone oczy" oraz "Serce syreny" sprawiły, że bliska byłam wciśnięcia czerwonego guzika. Chciałabym zobaczyć autorkę w gatunku jakim jest powieść. Zbiór o ciężarze nieznośnym dla duszy, zapamiętam na długo.

Mocno dociśnięty stempel. Do czystej kartki. Literatura piękna bardziej niż inne literackie gatunki odciska ślad na naszej wrażliwości. Opowiadania Małgorzaty Rejmer to właśnie taki stempel, ale z podwójną porcją tuszu, który wylewa się z ram, tworzy rozmazane, nieokreślone, wyraziste wzory przebijające kartkę na wylot... Dziesięć tak rożnych opowiadań. Dziesięć przejmujących, bolesnych historii, z których każda w odmienny sposób ukazuje złożoność ludzkiej natury. Wielu bohaterów, wiele miejsc, wiele sposobów ukazania emocjonalności poprzez subtelną, niemal poetycką konfrontację wrażliwej jednostki z brutalnością i brudem rzeczywistości w jakiej przyszło jej żyć ("Serce syreny"), po pełne wulgaryzmu, gniewu i przedmiotowe traktowanie własnego ciała ("Mój księżyc ma zielone oczy"). A jednak istnieje wątła nić łącząca wszystkie te odmienne historie - potrzeba bliskości podsycana dojmującą samotnością, niezrozumieniem i wyalienowaniem społecznym. Oraz ledwo wyczuwalna, ale tląca się podskórnie nadzieja. Bo nawet w tych słabych, bezbarwnych, marginalizowanych jednostkach wciąż nie gaśnie wiara w lepsze... Małgorzata Rejmer swoimi krótkimi opowiadaniami udowadnia, że literatura piękna wybrzmiewa z pozornie niepasujących do siebie instrumentów: zaskakującej perspektywy ("Techniki wegetatywne"), niepasującego kontekstu ("Czarcie bydlę") i prostego tła ("Lisica"). Potrzeba naprawdę potężnych pokładów empatii i literackiego talentu, aby wydobyć z szarej, nieciekawej codzienności piękno i ból rezonujące w czytelniku długo po przeczytaniu "Ciężaru skóry". Ten zbiór przenika przez pory naszej skóry, osadza się w tkance podskórnej i drażni. Swędzi. Boli. Nie pozwala o sobie zapomnieć. Taka jest proza Małgorzaty Rejmer.